Günalp Varol'un kaymakamlık yaptığı yıllarda bizler kentleşme, modernleşme ile tanıştık. Mesela ben "şampuan" kelimesini ilk kez o vakit duydum. Bir kelime ş-a-m-p harfleriyle başladı mı, aklıma şampiyon ifadesinin geldiği günlerdi. Günalp Varol ahlakın, asaletin, beyefendiliğin, nezaketin, en güzel örnekleriyle süslenmiş bir insandı. Bunu yıllar geçtikçe daha çok anladım.
İnsanlara övgü yazıları yazmak ilginç bir konu. Acaba bununla neyi amaçlıyoruz.
Bir kere şunu dile getirelim, övülen kişi belli ki henüz övülebilecek bir kişidir.
Mesela çok ünlü bir şarkıcıyı, futbolcuyu, sinema sanatçısın övmeyiz. Onların başka yönlerini anlatmaya meğilliyizdir. Hatta daha ileriye giderek onlardaki bir noksanlığı ifşa etmek duygusu bizi dürter.
Artık hayatta olmayan bir insanı övmek için ne demeli?
Ben en son Günalp amcayı rüyada gördüğümde uyandığımda ağlamıştım. İlginç bir duygu ve tecrübe.
Amca diyorum ama bugün ben onu tanıdığımdaki onun yaşından daha fazla bir yaş sahibiyim. Buna ne diyeceğiz.?
Günler geçti ve yaşlandık.
Kitaplığımda varlık yayınlarının ufak boylu kitapları yok.
Türk Futbol Federasyonu'nun bastırdığı maçlar, oyuncular ve sıkorları içeren kalın kitaplar yok.
Futbol federasyonuna Türk yerine Türkiye ön adı takıyorlar.
Ankara'da bir üniversite sözde Atatürk'e olan saygısının bir tezahürü olarak diploma töreninde Atatürk'ün Gençliğe Hitabesini okuyor ama son cümleyi telafuz etmekten imtina ediyor.
Ben, Günalp amca gibi pipo da içmiyorum.
Yusufeli sular altında kalacak.
Adıyaman Besni'ye gitmedim.
Şile'ye bir kez gittim gökyüzünde Günalp amca vardı.
Mudurnu'ya gitmek istiyorum.
Kaymakam teyzeyi de hep anıyoruz.
Hayatımızdaki herşeyin sayısı çok arttı.
Ama eski kıymetleri yok.
Bundan kaymakamlar da nasibini aldı.
Yada bütün bu olanlar benim yaşlandığımın göstergeleri.
Bizi bırakıp gitti bir çok sevip saydığımız ve biz tuhaf bir şekilde bekliyoruz.
Küsüyoruz birbirimize.
